Czasem jednak zdarza się tak, że rzeczywistość nie wygląda tak kolorowo. Pojawia się depresja poporodowa, czyli zaburzenie nastroju będące konsekwencją wielu różnych czynników. U jej podstaw leży prawdopodobnie nie tylko skłonność genetyczna, ale również lęk przed utratą atrakcyjności seksualnej, nadmierne obawy o zdrowie malucha i brak umiejętności opiekowania się noworodkiem. Objawy tego zaburzenia nastroju są podobne do tych, które występują przy „zwykłej”, najbardziej popularnej depresji dużej. Pozwolę sobie przypomnieć, jakie są przyczyny depresji: anhedonia czyli zanik możliwości odczuwania przyjemności, rozdrażnienie, nienaturalna drażliwość, ogólne obniżenie nastroju oraz zdolności poznawczych. Do tego przy tym konkretnym rodzaju zaburzenia nastroju, dochodzą jeszcze myśli o skrzywdzeniu własnego dziecka. Są one zazwyczaj skutecznie tłumione, a matki nie ulegają takim impulsom.
Niestety, takie objawy niosą za sobą również konkretne zachowania względem dziecka. Matka „radzi sobie” z depresją odsuwając się od niemowlęcia, nie zaspakajając w odpowiednim czasie jego potrzeb lub wysyłając do niego sprzeczne sygnały, raz je tuląc a innym razem odrzucając. Wykształcane jest pozabezpieczne przywiązanie, które przekłada się na przyszłe relacje dorosłego już dziecka. Schemat jest powielany w przypadkach relacji z partnerem i innych kontaktach społecznych.
Jeśli chcesz dowiedzieć się, jak sobie poradzić z depresją, która wystąpiła po porodzie, koniecznie kliknij w link znajdujący się w tym artykule. W tamtym miejscu temat został rozwinięty i szczegółowo omówiony. Zasięgnij informacji, pomóż sama sobie!
